wegedzieciak.pl

[zojka3]

[kociakocia]

[maga]

[mamoma]

Cześć dziewczyny (i chlopaki też, jak tacy odwiedzają to forum )
Z wielką ulgą czytam, że nie tylko ja mam córeczkę-niejadka.
Moja Magdusia dzis konczy 10 miesiecy i jest cały czas na piersi + tzw. finger food, czyli kawałki owoców i warzyw.
Jej ulubionymi owocami są jabłka, a z warzyw uwielbia seler naciowy, paprykę, ogórek i awokado.
Gotowanymi warzywami wogole nie jest zainteresowana, a o kaszkach, przecieranych zupkach czy rozgniatanych owocach, np. bananach nie ma mowy.
Nie toleruje smoczków, butelek, łyżeczek. Najchętniej pije ze zwykłej szklanki lub kubka, ale też nie wszystko, najczęściej jest to mleko owsiane czasami z dodatkiem banana.
Czasem pojada specjalne herbatniki dla niemowlaków i chleb posmarowany awokado.
Czy któraś z Was ma lub miała podobnego jadka-niejadka?
Jak nakłonić naszą małą Królewnę do normalnego jedzenia? Przecież powinna już jeść coś więcej niż mamine mleko (co chwila ) i kawalątki owoców i warzyw.
Pozdrawiam wszystkie mamy )

[topcia]

mamoma,
śpieszę Cię pocieszyć, że moja Weronika jada jedynie moje mleko i NIC więcej. Raz na kilka tygodni chętnie otworzy buźkę na 1 łyżeczkę kaszki i tyle. NIe martwię sie, bo mój homeopata powiedział, że ma czas do ukonczenia roczku.

[kociakocia]

mamoma, a może poczytaj 'schemat żywienia niemowląt' na forum, tam jest dużo przepisów co z czym, może posmakuje
a moje dziecię znów protestuje, ale idą kolejne ząbki, więc jest powód...

[mamoma]

Och, dziewczyny! Dziękuję Wam bardzo za wsparcie i podpowiedzi.
Nawet nie wiecie jak to dla mnie ulga, że nie tylko moja córa ma takie nietypowe upodobania i że mam z kim o tym pogadać
Tutaj w Anglii jest zupełnie inne podejcie do zdrowia i higieny, i co prawda położne mnie pocieszały, że czasami tak się zdarza, że dzieci nie lubią papek i innych,
ale troche się martwiłam, że znów wychodzi ich nieco lekceważące podejście do tematu.
Dziś cud się stał i Madzia wypiła Z BUTELKI (!!!) 40 ml Plantexu.
Aż nie mogę uwierzyć. Jeszcze raz spróbuję dziś z plantexem, może to bedzie sposób, żeby przyzwyczaiła się do butelki.
A potem może uda mi się jakieś zupki przemycać

[kociakocia]

napewno będzie lepiej,mamoma, a jak nie to wal tu na wd śmiało i zapraszamy do działu: Powitania napisz tam cos o sobie i dzieciaczku

[topcia]

mamoma, po co taką dziewuchę przyzwyczajać do smoczka?????

[bodi]

mamoma, zgadzam się z topcią (choć bez wykrzykników ) - w tym wieku nie ma co walczyć o picie z butelki, możesz spokojnie karmić łyżeczką, może też zachęcaj mała do samodzielnego jej używania, dzieci w tym wieku lubią czuć się samodzielne.
Powodzenia i spokoju życzę, napisz coś o sobie w powitaniach

[martka]

[neina]

martka, to jest herbatka z kopru wloskiego instant

[martka]

aaaaa, dzięki neina, o ja niedouczona

[neina]

Franek tez ostatnio woli jest z wlasnej lapki, niz z lyzeczki, ale juz mial takie etapy, moze niedlugo mu przejdzie.

[ Dodano: 2009-04-01, 20:19 ]
Ja wiem, bo tesciowa nam przywiozla

[topcia]

A Wisię jak się posadzi na krzesełku przy posiłku to jedynie bawi się jedzeniem. Natomiast jeśli bawi się pustą miseczką i łyżeczką to robi ruchy dłonią jakby zaczerpywała papu

[mamoma]

Zaskoczyłyście mnie z tą butelką
Wiem, że może to głupie pytanie, ale czemu uważacie że nie warto teraz uczyć jedzenia z butelki,
szczególnie w momencie gdy Magda nie chce jeść z łyżeczki, a jest głodna bardzo często, czasem nawet co 40-60min.?

Przepraszam, że nic w powitaniach nie napisałam, zaraz się poprawię

[topcia]

[bodi]

mamoma, chodzi o to że w tym wieku dziecko spokojnie poradzi sobie z jedzeniem z łyżeczki ipiciem z kubka, więc nie ma co przyzwyczajać go do czegoś od czego za chwilę będziesz chciała odzwyczajac.

Spróbuj wykorzystac pęd do samodzielności, u nas było tak że w pewnym momencie Jagoda jadła zupę (podawaną przeze mnie łyżeczką) tylko wtedy gdy jednocześnie mogła zajadać trzymanego w garści chrupka.

Powodzenia

[kociakocia]

bodi, zainspirowałaś mnie! bo znów mam negację łyżeczki, dziś chrupek idzie do łapy

[mamoma]

widać zakręcona jestem trochę, bo myślałam, że do odzwyczjania od butelki jest jeszcze sporo czasu.
no nic, będziemy próbować z tą łyżeczką, a pomysł z chrupką jest rzeczywiście dobry.
Madzia dziś na śniadanie samodzielnie zjadła prawie ćwiartkę jabłka i pół suszonej
brzoskwini
Może powoli rozszerzy swój jadłospis

[kociakocia]

mamoma, po maluśku...
może polej małej papu łyżeczką oleju lnianego lub z dyni?
----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Za mamusię, za tatusia - artykuł
Anna Brytek

Zaburzenia odżywiania pojawiające się we wczesnym okresie życia mają najczęściej charakter przejściowy. Bywa jednak, że trwają latami: dziecko, choć szczupłe i drobne, rośnie, w niewielkim stopniu, ale stale przybiera na wadze, a nieprawidłowe postawy związane z jedzeniem utrwalają się.

Zaburzenia łaknienia u dzieci mają różne przyczyny. Do najpowszechniejszych należą: nieprawidłowe odżywianie się, na przykład podjadanie między posiłkami (zwłaszcza słodyczy, w związku z czym dziecko nie odczuwa głodu przed posiłkiem); jedzenie wyłącznie jednego lub kilku produktów; choroby i zaburzenia fizyczne w organizmie, na przykład różnorakie bóle czy wysoka temperatura; zażywanie niektórych leków. Jeśli wyeliminuje się wymienione przyczyny zaburzeń łaknienia, można przypuszczać, że brak apetytu u dziecka ma podłoże psychologiczne. Warto wtedy skontaktować się z psychologiem.

Z doświadczeń pediatrów wynika, że najczęstszym problemem, z jakim rodzice zdrowego dziecka zwracają się do lekarza (obok nieprawidłowości związanych ze snem), są zaburzenia odżywiania. Przypuszcza się, że występują one u około 1-2 proc. niemowląt przed jedenastym miesiącem życia. Zaburzenia związane z odmową jedzenia najczęściej określa się jako anoreksję (utratę apetytu). Zatem anoreksja wczesnodziecięca to opór niemowlęcia wobec przyjmowania pokarmu. Symptomy tego zaburzenia pojawiają się około trzeciego miesiąca życia dziecka, a w dziewiątym wyraźnie widoczne stają się opóźnienia w osiąganiu prawidłowej wagi ciała.
Rozważając możliwe przyczyny braku apetytu u dziecka, należy przede wszystkim wyeliminować choroby pochodzenia organicznego. M. Suffczyńska-Kotowska twierdzi na przykład, że u niemowląt urodzonych z niewielką masą ciała obok objawów nadmiernej pobudliwości, zakłóceń snu i niepokoju ruchowego mogą pojawić się zaburzenia łaknienia i trudności w odżywianiu (łapczywe jedzenie z jednoczesnym połykaniem powietrza, a następnie wymioty). Dopiero brak objawów choroby somatycznej i śladów wskazujących na nieprawidłowe żywienie (na przykład dziecko nie jest wychudzone) może wskazywać na psychogenne podłoże tych zaburzeń. Istnieje wówczas prawdopodobieństwo, że mamy do czynienia z anoreksją opozycyjną (zwaną też psychogenną bądź wczesną). Pojawia się ona po szóstym miesiącu życia niemowlęcia i utrzymuje aż do trzeciego roku. Dziecko nie je, ale czuje się dobrze – jest ruchliwe, pobudzone, ciekawe otoczenia. W jego zachowaniu nie zauważa się widocznych zaburzeń psychologicznych. Brak łaknienia objawia się jedzeniem zbyt małych ilości pokarmu lub tylko wybranych produktów (rzadziej dotyczy całkowitej odmowy jedzenia), a także skłonnością do wymiotów przy posiłkach w przypadku większych napięć emocjonalnych.

W drugim roku życia, w okresie wzmożonej aktywności ruchowej i poznawczej, często występuje u dzieci tzw. fizjologiczny jadłowstręt. Pojawia się u chłopców i dziewczynek zdrowych fizycznie i najczęściej jest wyrazem nieprawidłowego związku emocjonalnego z matką. Niedojrzała psychicznie do macierzyństwa i nadmiernie lękowa matka, stale obawiająca się o zdrowie dziecka, przywiązuje przesadną wagę do spraw żywienia, zwłaszcza jeśli chodzi o ilość, jakość i regularność posiłków. Niechęć lub odmowę jedzenia uważa za objaw choroby. L. Pernoud twierdzi, że w takiej sytuacji łatwo tworzy się mechanizm błędnego koła – lęk matki wywołuje opór dziecka, które broni się poprzez odmowę jedzenia, a to pogłębia lęk matki itd. Każdy posiłek staje się przykrym obowiązkiem, pełnym napięcia i lęku (niektóre matki przyzwyczajają dzieci do jedzenia wyłącznie we śnie, podając płynne pokarmy przez smoczek, aby w ten sposób uniknąć protestów malucha lub wymiotów na widok posiłku).
Taką nadmiernie opiekuńczą matkę, obawiającą się szczególnie niebezpieczeństw wynikających z chorób somatycznych, psychoanalitycy opisują jako osobę chłodną, mało uczuciową, nieokazującą ciepła, serdeczności i akceptacji. Swój stosunek do syna czy córki, w którym brak jest kontaktu emocjonalnego, wyraża głównie przez karmienie. Zaspokaja w ten sposób swoje potrzeby, a nie dziecka. Odmowa jedzenia jest reakcją malucha na zbyt silną presję ze strony matki – to jego nieświadoma opozycja, opór pełen złości. D. Charlier uważa, że odmawiając przyjęcia pokarmu, dziecko ujawnia „zachłanność” bycia rozpoznawanym jako podmiot, a nie przedmiot.

Rzadziej spotykany typ matki to osoba zbyt surowa, rygorystyczna, wymagająca podporządkowania i posłuszeństwa, mało elastyczna w postępowaniu. Nie uwzględnia ona potrzeb, preferencji smakowych oraz indywidualnego zapotrzebowania dziecka. Jej postawa wywołuje w nim reakcje oporu: przeciwstawianie się bierne (odmowa) lub czynne (różne formy protestu), często nawet z prowokowaniem wymiotów czy z reakcjami autonomicznymi, takimi jak bóle brzucha, biegunki albo zaparcia.
Wspomniane nieprawidłowe postawy emocjonalne dziecka mogą przekształcić się w nawykowe manipulowanie rodzicami poprzez zachowania związane z jedzeniem. Zachowania te służą poszukiwaniu zainteresowania matki i ojca oraz absorbowaniu swoją osobą. Tak naprawdę to nie rodzic, lecz dziecko ma „ostatnie zdanie” w kwestii przyjęcia (albo nie) pokarmu. Przygotowany w atmosferze napięcia i niepokoju posiłek trwa godzinę lub dwie, wyczerpuje rodziców i – jak co dzień od kilku miesięcy – kończy się prowokowaniem przez dziecko wymiotów.
Co zrobić, aby uniknąć takich sytuacji? Czasem wystarczy zmiana zbyt sztywnych zachowań, takich jak zmuszanie dziecka do jedzenia bądź skończenia potrawy czy „niewolnicze” przestrzeganie godzin posiłków (zwykle efekty takich zachowań są odwrotne do oczekiwanych: im bardziej matka nalega, tym większy opór stawia maluch). Innym rozwiązaniem może być zmniejszenie objętości porcji (aby uniknąć odmowy na widok „pełnego talerza”) i uwzględnianie preferencji kulinarnych syna czy córki (poprzez stosowanie produktów wymiennych, bogatych w te same składniki odżywcze). Aby odwrócić uwagę dziecka i przestać skupiać się jedynie na czynności jedzenia, można zająć je rozmową (opowiadanie bajek, zabawa słowna). Jeśli te sposoby nie przynoszą poprawy i dziecko wciąż odmawia przyjmowania pokarmów, rodzice powinni zwrócić się do lekarza, psychologa bądź dietetyka, gdyż niedożywienie pociąga za sobą poważne konsekwencje. Mogą pojawić się zaburzenia metaboliczne, zaburzenia koncentracji, a nawet opóźnienia w rozwoju fizycznym i umysłowym.
Jeśli anoreksja u niemowlęcia zostanie wcześnie zdiagnozowana, zwykle ma charakter przejściowy. Bywają wprawdzie przypadki, kiedy zaburzenie to trwa latami: dziecko, choć szczupłe i drobne, rośnie, w niewielkim stopniu, ale stale przybiera na wadze. Jednak anoreksja u niemowląt, choć polega na świadomym powstrzymywaniu się od jedzenia, nie ma żadnych konotacji ani związku z jadłowstrętem psychicznym pojawiającym się w okresie dorastania.

***

Aby pomóc niejadkowi pokonać stres związany z posiłkami, spróbuj:

•dostosować się do potrzeb dziecka, zamiast trzymać się sztywnych godzin posiłków – karm je, kiedy jest głodne;
•wykorzystać na karmienie chwile, gdy dziecko jest zajęte czymś, co wprawia je w dobry nastrój;
•nie nakładać na talerz zbyt dużych porcji – lepiej niech dziecko je częściej i mniej;
•pytać dziecko, na co ma ochotę;
•zastępować produkt, którego dziecko nie lubi, jakimś innym;
•pozwolić dziecku na eksperymentowanie z jedzeniem – jeśli ma ochotę, niech je przez jakiś czas to samo;
•nie karać dziecka za niezjedzone lub zjedzone tylko częściowo posiłki;
•kierować się taką zasadą: najpierw niech dziecko zacznie jeść, dopiero potem niech je to, co powinno.

hxxp://www.charaktery.eu/charaktery/2005/03/927/Za-mamusie-za-tatusia/

[zina]

kociakocia, ciekawy artykul,dzieki za niego.

Cytat:

u niemowląt urodzonych z niewielką masą ciała obok objawów nadmiernej pobudliwości, zakłóceń snu i niepokoju ruchowego mogą pojawić się zaburzenia łaknienia i trudności w odżywianiu (łapczywe jedzenie z jednoczesnym połykaniem powietrza, a następnie wymioty)

łapczywe jedzenie czesto obserwuje u Klary.
Wpycha sobie caly kawal chleba do ust a potem dlawi sie bo ma problem z jego polknieciem.
Waga urodzeniowa 2,560.
Hmmm

[kociakocia]

zina, nie wiem czy to cos pomoże, zupełnie sie akurat na tym nie znam, ale zobacz hxxp://www.trisana-polska.pl/index.php?id=264&kat=8&pr_id=45

moja potrafi o 20.00 dnia poprzedniego zjeść kolację, do np. 10.00 next day nie chce nic, już nie mam siły chyba nawet dalej się w tym temacie rozwlekać

[devil_doll]

kocia u na na brak apetytu pomaga sadzanie go na kolanach i czytanie mu przy jedzeniu czytam cokolwiek mam pod reka ostatnio :Hitler-Stalin --- porownanie dyktatur
oprocz tego duzo jedzenia do raczki, wlasny plastikowy widelec lub lyzka i duzo ruchu zeby zglodnial.

kocia u na na brak apetytu pomaga sadzanie go na kolanach i czytanie mu przy jedzeniu czytam cokolwiek mam pod reka ostatnio :Hitler-Stalin --- porownanie dyktatur
oprocz tego duzo jedzenia do raczki, wlasny plastikowy widelec lub lyzka i duzo ruchu zeby zglodnial.

[kociakocia]

devil_doll, dziękuję kochana, jutro rano spróbuję, chociaż tez karmię na kolanach właśnie wtedy gdy sie obawiam, ze odmówi, no i dam jej do łapek sztućce kolorowe i poczytam biografię Andy Warhola